Można zatem powiedzieć, że zdjęcia Filipowicza są « twarzowe » w innym sensie niż się przyzwyczailiśmy. Nie są one « twarzowe » po to, aby twarzy – jako naszemu sposobowi jawienia się innym - schlebiać. Są « twarzowe », ponieważ dotyczą twarzy i czynią z niej punkt w dyskusji o tożsamości. Wystawiają na próbę sposoby prezentowania jej w epoce, w której autoprezentacja i medialność nie odnoszą się już tylko do sław, ale tak jak przepowiadał Andy Warhol, do każdego. Przedstawiona seria portretów – « Profilowe » nie ma jednak charakteru laurki wobec pozującego. Nie spełnia kryteriów estetycznych, kształtowanych przez świat reklam i mediów. A jednak – lub raczej właśnie dlatego – doskonale odnajduje się w kontekście społecznościowego medium, jakim jest Facebook. Otwiera miejsce na dyskusję. Otwarcie dyskusji wokół twarzy jako miejsca autoprezentacji dzieje się w tej pracy w sposób dosłowny. Pod fotografiami możemy przeczytać dowcipne, uszczypliwe lub czysto skojarzeniowe komentarze, uwagi, refleksje. Komentarze przybierają nie tylko formę słów, ale również innych obrazów : od najprostszych emotikonów po filmowe skojarzenia.
Już sama nazwa medium społecznościowego – Facebook - dotyczy twarzy, a zatem również tożsamości. Jest ono miejscem autokreacji, kompulsywnego przesyłania własnego wizerunku w sposób taki, w jaki chcielibyśmy być widziani. Stworzona przez Filipowicza seria sugeruje, że poza prezentowaną stroną twarzy, jest jeszcze jej druga strona.
Dr Anna Szyjkowska-Piotrowska
---
Sponsorem Stowarzyszenia Inicjatyw Społeczno-Kulturalnych Stacja Muranów jest Metro Warszawskie. Lokal na kulturę przy ul. Andersa 13 jest wynajmowany na preferencyjnych warunkach dzięki wsparciu Dzielnica Śródmieście m.st. Warszawy.
11 stycznia
Wernisaż wystawy fotografii | Profilowe
Mariusz Filipowicz w fotograficznych portretach często tnie obraz twarzy za pomocą dzielenia go na poszczególne fragmenty twarzy. Wykonuje zdjęcia fragmentów, które następnie ze sobą łączy. W ten sposób zaburzona zostaje ekspresja, ponieważ wyraz oczu pochodzi z innej układanki rysów niż wyraz ust lub uniesienie brwi. Poszczególne wyrazy części zatracają swoje znaczenia, kiedy zostają wycięte z całości i przełożone na nową inżynieryjnie dobraną przez Filipowicza konstelację rysów twarzy. Otrzymany zostaje efekt demonicznego zatracenia wyrazu czy też zderzenia różnych wyrazów. Paradoksalnie to światło a nie mrok nadaje tym portretom szczególny, nieco diaboliczny charakter. Kiedy przyjrzymy się fotograficznym portretom, zobaczymy, że odbite w oczach światło zmienia źrenice w kocie, odbiera oczom wyraz lub przesyca je przerażeniem.
