WYSPIAŃSKI. NIKT MNIE NIE ZNA: LEGION
INSTALACJA KOLEKTYWU KOCZANOWICZ/PAKUŁA/SAJEWSKA

„Legion” Stanisława Wyspiańskiego jest zbiorem obrazów końca Europy. Pomiędzy ruinami starego świata autor poszukuje ludzi marginesu, którzy nigdy do tego świata nie należeli i dlatego tylko oni są w stanie przynieść mu zbawienie. Pełen historycznych alegorii i symboli dramat szuka nadziei pośród zgliszczy. Jest w tym bliski napisanemu kilkanaście lat później, u progu Wielkiej Wojny tekstowi Róży Luksemburg, kreślącemu obraz niewyobrażalnego zniszczenia wojennego, z którego pracowite ręce wzniosą nowy świat. Używając obu tych matryc myślenia, próbujemy spojrzeć na współczesne życie społeczne i za ich pomocą stworzyć konstelacje dwunastu obrazów dzisiejszych ruin, które mogą stać się przestrzenią formowania nowego legionu. Instalacja video składa się z materiału foundfootage oraz nagrania autorskiego.

28 marca o godz. 19:00, po otwarciu instalacji, odbędzie się rozmowa z twórcami.

Instalacja będzie czynna 28 marca od 18:00 do 20:00 oraz 29 i 30 marca od 12:00 do 20:00.

WSTĘP WOLNY

dramaturgia: Tadeusz Koczanowicz, Dorota Sajewska
reżyseria: Andrzej Pakuła
asystent reżysera: Jędrzej Filuś
wystąpili: Anna Kłos-Kleszczewska, Adam Filuś
zdjęcia: Jędrzej Filuś, Jakub Lorenc
światło: Bartosz Gorzelany
montaż: Jędrzej Filuś
muzyka: Mateusz Radź
dźwięk, mastering: Adam Wójtowicz (Oaktopus Studio)
kostiumy: Julia Taszycka
charakteryzacja: Marlena Rąpała
koordynacja projektu: Katarzyna Chrobak
Podziękowania: X Liceum Ogólnokształcące im. Przemysła II w Poznaniu, Estrada Poznańska
„Legion” powstał w koprodukcji Stowarzyszenia Korporacja Teatralna, Instytutu Teatralnego w Warszawie oraz Poznańskiej Wytwórni Filmowej.

NIKT MNIE NIE ZNA. WYSPIAŃSKI

Kolejną odsłonę cyklu czytań scenicznych NIKT MNIE NIE ZNA poświęcamy tekstom Stanisława Wyspiańskiego. Zasadą projektu jest inicjowanie dialogu oraz integrowanie pracy badawczej i poszukiwań artystycznych. Mamy poczucie, że właśnie w przypadku dramaturgii Wyspiańskiego, tak silnie splecionej z praktyką sceniczną autora, uruchamianie takiego dialogu może przynieść interesujące rezultaty. Niektóre teksty ujawniają wręcz niemożliwość zrozumienia ważnych aspektów twórczości Wyspiańskiego bez ich praktycznego przebadania z udziałem aktorów. Dotyczy to w szczególności rytmiki i muzyczności tekstów, ale także sfery obrazowania. Czytania sceniczne pozwolą uwzględnić te aspekty, co może odsłonić nowe sposoby rozumienia dzieł Wyspiańskiego i prowadzić do odnowienia jego obecności we obecności we współczesnej kulturze.

Proponujemy sceniczną lekturę sześciu tekstów, z jednym wyjątkiem niemal nieobecnych w teatralnym obiegu. To, co się wydarzy na scenie Instytutu Teatralnego, z pewnością dalekie będzie od filologicznej interpretacji i specjalistycznych sporów badaczy literackiej spuścizny. Za pomocą wybranych tekstów teatr objawi się jako medium zbiorowych afektów, przestrzeń, w której rozbrzmiewają dźwięki zbiorowej nieświadomości i daje się słyszeć Logos. Kobiecy głos i sadomasochistyczne pragnienia wspólnoty, relacja państwa i kościoła, gender, zmierzch Europy, kryzys uchodźczy, Wielka Wojna, śmierć: to, co jest w Polsce do myślenia.