Twórczość Ostoi charakteryzuje formalny i konceptualny rygor. Wpisuje się ona we współczesny zwrot ku rozmaitym narracjom historii sztuki — awangardowych tradycji estetycznych z początku XX wieku, takich jak futuryzm, kubizm, dadaizm, konstruktywizm, ale także powojennej neoawangardy — minimalizmu i konceptualizmu, a także pop artu i postmodernizmu. W dzisiejszym etosie „nowego modernizmu” strategia artystyczna Ostoi opiera się na wielu praktykach. Artystka zawłaszcza, rekonstruuje, redefiniuje awangardowe techniki i style: kolaż, fotomontaż, malarstwo, w którym abstrakcja ściera się z figuracją, dominującymi w niej dawnymi konwencjami stylistycznymi i kubistyczną metodą fragmentaryzacji; reanimuje kolor przywołując eksperymenty pierwszej awangardy; poddaje recyklingowi istniejące już zdjęcia, obrazy, narracje, co wpisuje jej twórczość w nurt sztuki zawłaszczeń (appropriation art) podważający unikatowy charakter dzieła. Oscylujące pomiędzy powagą a ironią prace Ostoi dotyczą uwarunkowań i ograniczeń modernizmu, podejmują próbę nowego odczytania jego złożonych paradygmatów.

Wystawa prezentuje wybór kolaży z serii Ekspozycje (2011), Dawna Rzeczowość (2016) i Views (2017). Cechuje je dyscyplina intelektualna i formalna; prace balansują pomiędzy abstrakcją a reprezentacją. Kolaż pozwala Ostoi dowolnie łączyć ze sobą miejsca, sytuacje i różne, często przeciwstawne perspektywy czasowe, budować zagadkowe korespondencje, ukazywać podobieństwa politycznych zdarzeń i drzemiące w ich tle afektywne doświadczenia, np. ciągłego poczucia zagrożenia konfliktem wojennym czy lęku, jaki wywołuje przemoc władzy.

Wystawa obejmuje również prezentację najważniejszych kompozycji i obrazów artystki z lat 2009–2017: monumentalnych prac z serii Transpozycje (2014); prace te są indyferentne, apolityczne, bezcielesne i zdystansowane, w opozycji do innych na wystawie. Twórczość Ostoi wpisuje się w sztukę zawłaszczeń. Prawie wszystkie obrazy powstały w oparciu o znalezione zdjęcia czy istniejące obrazy: Pocałunek 1 (2013) - namalowany ze zdjęcia pocałunek dwóch ważnych figur w świecie sztuki: konceptualisty Lawrence’a Weinera i prominentnego historyka sztuki Benjamina Buchloha, symbolizujący swoistą unię teorii i praktyki sztuki, ale także masculine powerPoczątek/Koniec (2009) - przetworzony w kubizującej stylistyce akt pędzla Gustave’a Courbeta Początek świata(1866), dotykający kwestii podmiotowości i uprzedmiotowienia ciała kobiecego; Work (2013) — namalowany na podstawie słynnego fotomontażu Johna Heartfielda, odnoszący się do problemu bezrobocia, nierówności klasowej, kryzysu, podziału ról męskich i kobiecych, utowarowienia podmiotów i ich wzajemnych relacji...

W swoich pracach Ostoya wykorzystuje symbole wizualne nowoczesności, style malarskie, fotografie, reinterpretując je w modernistycznych, kubizujących i innych formach. Nowoczesność, widoczna przede wszystkim w warstwie formalnej, stanowi w jej sztuce główne narzędzie krytyki i demaskacji status quo współczesności; konceptualne podejście to przemyślana strategia artystyczna, poprzez którą Ostoya odzyskuje dla siebie różne narracje historii sztuki.

Zdjęcie głowne: Anna Ostoya, Lee nr 2, 2013, druk archiwalny, papier ścierny, płatki złota, płótno, fot. dzięki uprzejmości artystki i Galerie Silberkuppe, Berlin